این تونسی ها

دیشب یه کتاب الکترونیکی رو تموم کردم به اسم این تونسی ها

ماجرا  از اونجا شروع شد که انتشارات اچ اند ام

در ازای فالو کردنش تو توییتریک کتاب هدیه میداد

من هم سری به کتاب های منتشر شده شون زدم

طبق معمول اون حس یه کتاب گرون قطور و بدرد بخور پیدا کن

حالا که مجانیه اومد سراغم

دنبال اسم نویسنده هایی که میشناختم گشتم

از اونجایی که چندباری اسم خلجی به عنوان تحلیل گر شنیده بودم

کنجکاو شدم اما اسم کوچیکش رو نمیدونستم

بین مهدی یا مصطفی خلجی گیر کرده بودم

هر دو رو انتخاب کردم

اسم کتاب یکی نا تنی و اون یکی این تونسی ها بود

این تونسی ها رو انتخاب کردم

فصل اول که در هر صورت رایگان بود رو شروع به خوندن کردم

هرچی جلوتر رفتم نتونستم ولش کنم

یه فصل از ناتنی رو هم خوندم که بنظرم چنگی به دل نمیزد

این تونسی ها نه کتاب قطوری بود و نه گرون

یکی ، دو روز طول کشید تا خودم رو قانع کردم

و درخواست کتاب رو بعنوان هدیه دادم

بماند که یکساعت بعد انتشارات شرایط هدیه ویژه رو برداشت

کتاب درباره یک زن و شوهر روزنامه نگاره

به دلایلی که تاحدودی میشه حدس زد ترجیح به مهاجرت دادن

مقصدشون هم یه کشورعربی مثل سوریه یا لبنان قراره باشه

این روایت قبل ازبهار! عربیه

به هرحال خیلی اتفاقی به تونس میرسند

براحتی ویزای تحصیلی و اقامت رو بدست میارند

و این کتاب، سفرنامه و تجربیات این زوج تو این کشوره

اطلاعات سیاسی ، وضعیت اقتصادی و معیشتی

فرهنگ و موسیقی و ادبیات ، محله ها و شهرهای تونس رو شرح میده

یجایی از کتاب به آهنگ  Café des délices اشاره میشه

کنجکاو شدم رفتم آهنگش رو دانلود کردم و به عکس های کافه نگاه کردم

...

Tes souvenirs se voilent

خاطراتت تار میشن
Ça fait comme une eclipse

انگار کسوف بشه
Une nuit plein d'étoiles

شبی پر ستاره
Sur le port de Tunis

توی بندر تونس
Le vent de l'éventail

باد بادبزنِ
De ton grand-père assis

پدربزرگت که نشسته
Au Café des Délices

توی کافه دلیس^[1]
Tes souvenirs se voilent

خاطراتت تار میشن
Tu vois passer le train

عبور قطار رو میبینی
Et la blancheur des voiles

و سفیدی چادرهای
Des femmes tenant un fils

زنهای بچه به بغل رو
Et l'odeur du jasmin

و بوی یاسمنی
Qu'il tenait dans ses mains

که توی دستاش نگه داشته رو
Au Café des Délices

توی کافه دلیس Yalil yalil habibi yalil yalil yalil habibi yalil

شاید کتاب معروفی نبود ولی من باهاش زندگی کردم.

خوشحالم که انقدر ناخواسته کشیده شدم سمتش و مزه ی خوبش تا مدتها زیر زبونم میمونه

انقدر که شاید برم سمت سفرنامه های دیگه هرچند از الان میدونم که ناامید میشم.

One Cup Of Coffe... Just for me plz

از آخرین باری که نوشتم نمیدونم چقدر میگذره

اونقدر یادم هست که دیووانه وار دوستش داشتم و بخاطر اون مینوشتم

میخواستم بیاد بخونه

به هر حال

گذشته

اینجا مینویسم دوباره از روزمرگی هام

بدون محدودیت 140 کاراکتری توییتر

برای خودم می نویسم.